tüm hayatım boyunca son sözlerimi düşündüm. bunu ne kadar ciddiye alacağınızdan şüpheliyim. büyük ihtimal bir klişeden öte olmadığımı, sosyal yetersizlikle boğuşup suçu önce dışarıda sonra da daha insafsız bir biçimde kendimde bulduğumu söyleyeceksiniz. bu durumdan hiç memnun olmamakla birlikte size hayır diyemem. neyse anlatmak istediğim ben değilim.
tüm hayatım boyunca son sözlerimi düşündüm. sanırım içten içe, tatmin olacağım bir hayat yaşayamayacağımı bildiğim içindi bu. en azından sonu etkileyici olmalıydı, en azından öldükten sonra değer kazanmalıydım. kafka gibi, tam olarak neden sevildiğini bir türlü anlamama rağmen...
tüm hayatım boyunca son sözlerimi düşündüm. fakat onu görene kadar çok büyük bir yanlış yaptığımın farkında bile değildim. o tüm acımasızlığıyla karşımdaydı ve de gözleri.bugüne kadar hep sözlerle oyalanmıştım, iyice çatallaşmış kalın sesimle, dudaklarımın belli belirsiz hareketleriyle, birkaç günlük kırlaşmış sakalımla... hep kendimi hayal etmiştim, tekrar tekrar. ve şimdi o vardı, onun gözleri vardı. ve onun gözleri o sözleri söylerken bakmak istediğim gözlerdi. resmin son parçası da tamamlanmıştı. benim sözlerim, onun gözleri, onun elleri, onun sıcaklığı, onun nefesi.
tüm hayatım boyunca son sözlerimi düşündüm. şu an gözlerini düşünüyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder